Dziewczyna w fontannie

Był rok 1960, kiedy olśniewająco piękna szwedzka aktorka Anita Ekberg wywróciła Fontannę di Trevi, Włochy i cały świat do góry nogami. W kultowej scenie filmu „Słodkie życie” Federico Felliniego ukazała się w czarnej sukni bez ramion, ze swoimi długimi blond włosami w słynnej włoskiej fontannie. Po premierze filmu stwierdziła, że to ona uczyniła reżysera sławnym, a nie na odwrót, ale osoba i grana przez nią postać filmowa to nie to samo. Ekberg przez całe życie walczyła o to, żeby uwolnić się od swojej legendy. Na czym polegał jej fenomen?

Film opowiada historię aktorki głosem Moniki Bellucci – innej ikony, tym razem współczesnego kina, która odtwarza postać Szwedki. Wykorzystując swoją wrażliwość Bellucci delikatnie i dokładnie bada jej legendę, aby odczarować ją ze stereotypowych ocen. Werbalna i wizualna rozmowa tych dwóch filmowych ikon buduje ciekawy, choć z pozoru niemożliwy, dialog dwóch aktorek-diw z różnych epok. Pozwala to Bellucci odkryć nowy wymiar Ekberg jako wolnej i niezależnej kobiety, która zapłaciła wysoką cenę za to, że nie chciała się nikomu podporządkować. Przeplatając archiwalne zdjęcia Ekberg ze współczesnymi obrazami Bellucci, reżyser filmu nie tylko pokazuje kultowe kobiety współczesnego kina, ale zadaje też pytanie, jak to jest być jego ikoną.