Joonam

Intymna historia opowiadająca o trzech pokoleniach kobiet, które zamieniają się perspektywami. Portret delikatnych i burzliwych relacji między babką, matką i córką, Iranem i Ameryką, a także doświadczenia imigracji, które zmieniają się w czasie. Babcia reżyserki, Behjat ma surowy i ostry wygląd, który wynika z życia pełnego zgiełku i strat. W wieku 14 lat wyszła za mąż za irańskiego żołnierza, opłakiwała starszych krewnych zamordowanych lub straconych w Iranie i wychowała rodzinę, która rozproszyła się po świecie, po rewolucji irańskiej. Kiedy jej dzieci wyemigrowały do ​​Stanów Zjednoczonych, nie widziała ich przez 16 lat, aż w końcu dołączyła do nich po sześćdziesiątce. Jej córka, Mitra, matka reżyserki filmu, wyjechała z Iranu do Nowej Anglii w 1979 roku. Nawiedzana przez wspomnienia z dzieciństwa i sceny uwięzienia ojca w irańskim państwie policyjnym jest zbyt przerażona, by wrócić do ojczyzny. Z kolei Urich, reżyserka filmu, urodzona i wychowana w amerykańskim stanie Vermont, w rodzinie z wyższej klasy, prowadziła stosunkowo spokojne życie, ale zaczęła odczuwać dyskomfort z powodu jej dystansu do perskiego dziedzictwa, historii i języka.

Film jest swoistym albumem rodzinnym Urich, a także szczerą terapią, która stanowi próbę wypełnienia tej szczególnej luki. Reżyserka przeszukuje rodzinne wspomnienia, żeby odnaleźć kawałki samej siebie, ukryte w kraju, którego nie może zobaczyć i który pod wieloma względami już nie istnieje. Zawieszony między teraźniejszością a przeszłością film jest próbą samopoznania i tym samym zrozumienia własnej nieuchwytnej tożsamości.